Ano
nga ba ang meaning ng “time-first”? Pano ba naimbento ang salitang ito? Hindi
ako eksperto sa mga etimolohiya pero pipilitin kong magbalik-tanaw. Pipilitin
kong ipaliwanag sa pamamagitan ng limitadong alam ko sa salitang ito at kung
saan-saan ba pwedeng i-apply ito.
Ang
alam ko una ko itong narinig sa laro na “habulan” noong bata pa ako. Hala sige,
takbo rito, takbo roon, malapit ka na maabutan ng taya. Tapos, sabay, sisigaw ka ng “taympers” sabay
nakasenyas ka pa ng letter “T” gamit ang iyong dalawang palad. Oh di bah? Hindi ka matataya, iwas huli
kumbaga. Hmmm….kadayaan ba ‘yun?
Pwede rin! Pero pwede rin naman na may magandang dahilan, baka nga naman pagod ka
na, nadapa ka, swerte kung hindi ka nagalusan o nasugatan, o di kaya naman eh
napigtal na ang goma mong tsinelas sa kakatakbo.
Hmmm…
time-first…isip pa ako ha?
Pwede
rin kung tuluy-tuloy ka ng pagsasalita sabay bigla mo nakalimutan ang sasabihin
mo. “taympers”, pagkatapos nun, mag-iisip ka na ng kung anu nga ba ang susunod
mong sabihin. Oh di ba? “savior” ang
dating ng salitang ito? Kesa naman bigla ka na lang titigil ng walang pasintabi
di ba?
Ahhhh….
Oo pwede rin pala siya i-apply kapag sobrang dami na ng nagsasalita,
sabay-sabay, nagtatalo na ang mga magkakausap at hindi magkasundo sa kung
anumang bagay na pinagtatalunan o pinagdidiskusyunan. Inappropriate kung
iisipin pero di ba nagamit na rin ang salitang “time-first”! Sino ba talagang
mauuna? Sino bang magsasalita? Teka… ako ba o ikaw? O sige ako na nga muna!
May
kaibigan ako, eto masaya siya kasi may bago na naman siyang nobyo. Makulay ang
mundo niya, masaya at parang lumulutang sa alapaap sa kasiyahan. Walang humpay
na bukambibig niya ang kanyang sintang minamahal. Siya na yata ang pinaka perfect para sa kanya. Sa wakas nahanap
niya na rin ang taong magmamahal sa kanya ng wagas. Naks! Pero ilang taon din ang lumipas, wala rin
pala.
Nasaan
na ang taong iyon? Nasaan na ang tunay na pagmamahal na pinagmamalaki
niya? Siguro, ganun lang naman talaga
ang buhay, may dumadating, may umaalis. Baka nga hindi naman “meant to be” kaya nagkaganun. O sige, okey lang…. Masakit naman talaga di
ba.
Hinayaan
ko siyang manahimik ng ilang buwan. Alam kong iniinda niya pa rin ang sakit ng
mga panahong iyon kaya pinili niya na lang magsolo, magmukmok, at tuluyang
hindi magsalita kahit pa nga alam niya naman walang “time-first” sa akin kapag
gusto niya na ng kausap. Naisip ko rin, baka nga siya ang nag invoke ng
“time-first”! “O sige, time-first ha? Gusto ko munang manahimik, pabayaan niyo lang
ako”. At ganun na nga ang nangyari.
Okey….
Matapos ang pagmumukmok…eto na… Nagbalik ang sigla sa kanyang muka,
nagrurumosas na nga ang kanyang pisngi sa galak…Ahhh…siguro may bago na siya?
Posible…pero final na nga ba ito? Ang bilis naman! Sabagay, kung ang pagpapalit nga na ginawa sa
kanya mabilisan rin, bakit naman di niya rin makakaya ang ganun?
Kaya
lang napaisip ako, eto na nga ba ang tamang gawin niya? Paiba-iba, padami ng
padami…pakomplikado ng pakomplikado. Anung patutunguhan nito? Ayokong sa bandang
huli ay pagsisihan niya ang lahat. Baka
masyado siyang magmadali na malampasan ang lahat ganung hindi pa naman siya
tunay na handa dito. Baka mashado siyang nagmamadaling marating ang finish line
gayong pwede namang mag ”time-first”.
Pauli-ulit
ko naman sinasabi sa kanya na pahinga muna di ba? Hindi naman requirement na
kailangan laging attached, committed, o merong someone, o merong something.
Marami namang mga kaibigan. Hindi naman
kailangan laging may minamahal di ba? Pwede naman magpahinga, karapatan niya
yun. Kailangan niya yun. She deserves
that little break. Kumbaga sa laro
eh, time-out muna o kaya “time-first”
sabi nga ng mga bata di ba? Di ba
nagpapahinga naman talaga ang mga napapagod para ma regain nila yung mga energy na nawala? Pwede rin namang i-apply yun sa sarili, sa
puso, sa utak.
Bakit
hindi mo lang subukan? Time-first!
