If I Was The One

The first time I saw her, I knew that there was something interesting about her.  I still didn't know what was that but it felt like I needed to know.  I wasted no time in getting to know her.  I have been hearing her name because she was working in the same department where my team belonged.  I was a member of a varsity club and we would usually request for logistical needs to the office, of course, through her.

As days passed by, I found myself regularly visiting her, often sitting in front of her desk, pretending to ask questions about my team, and a few other things.  Of course, during those conversations, I would normally incorporate my personal questions.  She willingly answered every question I asked, often asking me why I want to know, but still answering them in the end.  That's when I knew, we could be friends.

There are times when I was running out of questions (because I already got what i needed in my team's concern), and yet, I would still go to her office just to see her.  The conversation went from the shallow stories to the deeper ones.  I found myself opening up my stories to her as well. I jokingly told her what if we fall in love? She was bubbly, always happy, and always accommodating  but one thing that she told me was not to fall in love with her.  I boastfully said, I will never.

But I felt that that was the biggest lie I told her.  Could this be that I am falling for her?  I didn't want to entertain that fact because of our situation, me, being directly under her and she, as our supervisor.  But each day, my feelings for her gets stronger that I could no longer contain it.  I wanted to tell her early on, but something was keeping me from doing so.  I still did not tell her that.  

Then, I fell in love with her even more when I found out that her boyfriend was hurting her.  It felt like I needed to be there for her. I wanted to protect her and I wanted to show her I care.  I knew that she was in pain, in deep pain and her relationship with him was in the brink of breaking down, yet I did not see her falter.  She remained faithful to him, I can see that in her eyes.  Despite that, she never failed to smile at me in the days that I visited her. She never failed to listen to me no matter how busy her work is.  

One day, I finally got the courage to ask for her number which she willingly give.  Maybe she thought that it would just be for official business, but my purpose was different.  I wanted to know her better and we found ourselves sending messages to each other, on a daily basis.  At that point, I thought that there was something. It felt like there was hope that somehow she could give me her attention, and love probably. But that was too damn to think about. She in involved, she is in a relationship, and I could not ruin that.  However, something's telling me not to leave her. I wanted to be there when she cries, when she needs someone to talk to and when she eventually say goodbye to that stupid  (sorry for the word) boyfriend who do not deserve someone as special as her.

But for now, all I can do is ask myself, what if it is me who was loving her?

Ekay

Dear Ekay, 

         Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ko uumpisahan sabihin ang lahat ng ito sa iyo. Hindi ako magaling magpaliwanag, at hindi rin ako magaling magsulat, pero ang isa pang hindi ako magaling, eh yung makita kang nasasaktan. Pasensiya ka na kung sumulat na lang ako sa iyo. Gusto ko man sabihin lahat ng personal sa iyo ito, gusto ko man makita ka, alam kong ayaw mo na akong makita.   

        Alam ko nasaktan kita ng sobra. Hindi ko alam kung anu pang salita ang maari kong sabihin para lang ipaalam sa iyo na alam kong nagkamali ako. Hinihingi ko na sana mapatawad mo ako. 

       Hindi natin ginusto ang mga nangyari, nagkamali ako pero alam kong kasalanan ko. Akala ko kasi ‘yun lang ang isang tamang bagay na pwede kong gawin e. Ginusto ko lang magpakatotoo sa sarili ko at sa iyo kahit pa nga nakasakit ako sa proseso. Sinubukan ko, alam ng Diyos kung paano ko sinubukang ayusin ang lahat sa ating dalawa, sinubukan kong ibalik lahat, at pantayan ang lahat ng kaya mong ibigay at patuloy na ibinibigay, pero bigo ako at patuloy na mabibigo dahil napakabuti mo. Hanggang doon na lang talaga yung kaya ko eh, mahina ako, marupok, at hindi ko kayang tularan lahat ng ginagawa mong kabutihan, kahit pa gaano ko sikapin ‘yun. Ayokong maging isang tao na hindi naman talagang ako. 

      Minahal kita, alam mo ‘yan, at alam ko rin kung gaano mo ako pinahalagahan at inalagaan sa panahong tayo ay magkasama. Hindi naman tayo aabot sa ganito kung hindi natin pareho naramdaman na parte tayo ng isa’t-isa, pero siguro hindi lang talaga sapat yun para manatili pa tayong magkasama. Sa bandang huli, masasaktan lang natin ang isa’t-isa dahil magkaiba tayo at alam natin na maraming bagay ang hindi natin kayang harapin ng magkasama. Huwag na nating hintayin pa ‘yun dahil ayokong masaktan kita ng paulit-ulit, ayoko ring baguhin ka. 

          Sana maintindihan mo ako.

          Sorry Ekay!

Papampam

bakit ba hindi ako nagsasawa
sa aking pangangamusta?
gayong paulit-ulit mo naman
akong tinatabla?

tanggap ko naman ang lahat
at ngayon, ako ma'y malaya na
pero bakit di mapigil ang sarili
at inaalala ka palagi?

sana natuturuan ang alaala
na huwag kang alalahanin
sana natuturuan ang isip
na huwag kang isipin.

pero ano ang magagawa?
heto ako't naghihimutok,
alam namang walang mapapala
pero heto't nakatunganga...

nag-iisip ng paraan
kung paano kitang kakausapin
nag-iisip ng daan
kung sa'n ka hahagilapin.

hindi ako natatahimik.
pero mabuti na rin siguro'ng ganito
ang tanong ko lang ay bakit?
ngayon ako'y tuliro.

Ikaw ba’y nagpapapansin

O sa akin ay nagpapasaring

Kung ganun nga ay bakit

Hindi pa ba sapat ang sakit?

 

Ikaw ba’y nang-iinsulto

Inaaasar mo ba talaga ako

Kung ganun ay bakit

Ang paraan mo ay napakapangit

 

Ikaw ba’y nagpaparamdam

di kaya’y  patuloy na umaasam

Ng aking pansin sa ngayon

Nagkakamali ka kung gayon

 

Ikaw ba  ngayon ay nagdurusa

Wala ka na ba talagang pag-asa

Sa larong iyong sinimulan,

Sayang ikaw ang umuwing luhaan.

________________________________

After receiving blank messages for consecutive days, i thought that someone was trying to catch my attention, but I refused to entertain that fact until after an ex-boyfriend's blank messages popped up in my messenger box.  A few days more and I saw him online again. Even if I noticed it, i didn't let him know. Hence, these poems. "papampam" = papansin!!!

The first poem is not mine. It's by a friend who said that maybe that person was trying to say those things to me.

Letting Go

Paano nga ba lumayo mula sa taong minamahal mo at ipagpatuloy na lamang ang buhay bilang magkaibigan?  Pwede bang baguhin ang landas na minsang tinahak ninyo ng magkasama? Pwede nga bang baguhin at simulang muli? Paano ang mga alala na meron kayo? Paano ang mga pangarap na nabuo habang kayo ay magkasama?

Ilan lang yan sa mga tanong ko noon habang pinagdadaanan ko ang sa palagay ko’y madilim na yugto ng buhay-pag-ibig ko.  Siguro iisipin ng iba, napakadaling sagutin niyan. Eh di mag “let-go”. Ang tanong, paano nga ba umpisahan mag-let-go? Madali ba talagang gawin yun? 

Ang hirap na palayain siya pero alam ko sa sarili ko na kailangan. Pero kahit pa nga alam ko, hirap akong subukan, hirap akong simulan.  Matagal na panahon na kami ay nagmahalan, may mangilan-ngilan na ring beses sa mga panahon na ‘yun na lumisan siya at para bang susuko na, pero sinasabi ng puso ko na huwag akong bumitiw, eh ang puso kong masunurin, ayun! Kaya nga hindi bumibitaw ang puso hanggang kaya pa, hanggang sa tingin ko may pag-asa pa, kahit pa nga ang sakit-sakit na, kahit pa sinsasabi ng isip ko na kailangan ko nang gawin ito para sa akin --- para sa amin. 

Marami na kaming pinagdaanan at pinagsamahan.  Sabay  na tumawa, natuwa sa mga munting achievements  ng isat-isa, lumuha sa problema, nangarap para sa aming sarili, at para sa aming dalawa. Pero lahat ng iyon, wala na at hindi ko na nga maibabalik pa. Nakalipas na nga ang lahat.  Kailangan naming maghiwalay, lumayo sa isa’t-isa, at hayaan ang mga sarili naming gamutin ang sugat na dulot ng mga pangyayari sa buhay namin.  Sa puntong yun, kinailangang tulungan ang sarili naming lumimot, bumangon sa pagkagupo, at maging malakas na muli para lumaban sa hamon ng buhay.  At kailangan gawin naming ito ng mag-isa, yung hindi umaasa sa isa’t-isa.  Noon ko sinabi na hindi ko magagawa iyon kung hindi ako magiging matatag, at hindi ako magiging matatag kung patuloy akong aasa na nandiyan sa para sa akin para isalba ako sa lahat ng panahong madadapa ako.  Kailangan ko ring matutong tumayo sa sarili kong paa habang hininitay ko ang panahon na ganun din siya – yung panahon na kaya niya na akong panindigan at ipaglaban. 

Alam ko na isang araw magiging masaya rin ako, magiging masaya din siya --- gawin man namin ito ng mag-isa, magkasama, o baka nga sa piling ng iba.  Makakatagpo rin siya ang kapareha niya, karamay, at yung isang tao na magpapaligaya sa kanya ng tunay, yung magbibigay sa kanya ng pagmamahal na talagang kailangan niya at nararapat para kanya.  Aaminin ko, noon nangangarap  pa rin ako na sana isang araw, ako yun.  Kahit sandali, kahit konti lang, kahit pansamantala….pero sa isipan ko na lamang yun.  Ang dalangin ko na lang ay sana maging maayos ang buhay niya, sana mahanap niya ang inilaan ng Diyos para sa kanya. Sana matagpuan rin siya ng taong iyon.  

...at bukas makalawa, maiisip niya rin na ito ang mas tama, ito ang mas makakabuti, ito ang mas nararapat - ang magpalaya!

Eksena sa Government Hospital

Minsan nakaka-kunsensiya dahil madalas tayong magreklamo, mabilis tayong magreklamo dahil matagal ang isang bagay o hindi natin kaagad makuha ang mga gusto natin, o dahil hindi nangyayari ang mga gusto nating mangyari.

     Tuwang tuwa ako nung nalaman ko na pasado na ako at kailangan ko na lamang magpasa ng mga requirements para makapagtrabaho sa gobyerno. Sa may 9 na taon kong pamamalagi sa pribadong kumpanya, panibagong environment ito para sa akin.  Isa sa mga kailangan kong gawin eh yung magpa-medical (lahat naman siguro pinagdaanan ito) kaso lang ang kakaiba nga lang eh matapos ko matapos lahat ng dapat gawin, kailangan pala sa tinatawag nilang government physician ako magpapirma.

Kinailangan kong pumunta sa district hospital sa lugar namin kasi doon ko lang matatagpuan ang doktor na maaring pumirma sa mga papeles ko.  Malapit lang naman pero dahil nga hindi naman ako pumupunta dun, pakiramdam ko umeffort pa rin talaga ako sa pagpunta.

       Inagahan ko ang punta kasi inaasahan ko na ang mahabang pila, mabuti na rin ang maaga di ba?

Hanggang sa...ang isang oras na paghihintay ay naging dalawa, naging tatlo, naging apat!!!

     Ang tagal ng doktor, sobra talaga, mabagal ang proseso, masungit ang mga tao, paulit-ulit ang tanong at ang proseso ng pakikipagkita sa doktor para magpakonsulta at at nasabi ko na lang

 " Walang sistema ang ospital ng gobyerno! Siguro mamamatay ako ng kakahintay dito." 

     Siyempre may kasamang eksaherasyon ang pahayag na iyon dahil nga sobrang inip na inip na ako. Hindi biro ang pumila ng mahigit tatlong oras para lamang magpakunsulta at magpapirma sa doktor dahilan lang sa isa itong rekwisito para sa trabaho ko.

       Hanggang sa isang scenario ang nagpamulat sa akin sa isang malungkot na katotohanan:

      May isang matandang babaeng nasa wheelchair. May kasama siyang lalaki, hindi naman katandaan at hindi rin sobrang bata pero palagay ko anak niya yun. Sa uanang tinging ko pa lang sa matanda,alam ko na na may masakit sa kanya, may iniinda siya sa bandang tiyan niya, siguro nga sobrang sakit, dumadaing siya, at kung titingnan sa pangangatawan niya, halata na may karamdaman siya. Idagdag mo pa sa nagpapahirap sa kalooban niya ang pasaway niyang anak na halos sigawan siya, at pabugnot na sagutin na "Maghintay ka nga 'Nay! susunod na tayo, marami ngang pila". 

                                                        

     Tapos bigla ko naalala ang init ng ulo ko dahil sa inip at gutom. Na-realize ko bigla na ang kapal ng muka kong magreklamo gayong normal naman ang pangangatawan ko, malakas ako, at kaya ko ang sarili ko.  Kung ako naghihintay at napapagod, paano pa kaya ang matandang iyon? Paano pa kaya ang marami pang kagaya nila na walang choice kung hindi ang pumila at magtiis ng gutom, init, kasungitan ng mga kawani ng pampublikong hospital na iyon, dahil wala silang pera, dahil wala silang pambayad sa espesiyalista, pangtustos sa lab tests, at kung anu ano pang kailangan para gumaling ang sakit nila?Paano pa kaya sila?

       Isang napakalungkot na reyalidad na kailangang tanggapin, unawain, at gawan ng paraan.

     Pagkatapos ng lahat ng ito, magtatrabaho ako sa gobyerno, hindi bilang doktor o staff sa ospital. Pagkatapos nito, mapapabilang ako sa mga taong naglilingkod sa bayan --- sa munti kong paraan. Nawa ay mas maunawaan ko sila, nawa ay may magawa ako, nawa ay hindi ako kainin ng bulok at mabagal na sistema.  

                                                                                                                                 

Maigsi lang ang buhay (Life is short)

2 deaths in 2 weeks.

what does it say to us?

that life is short.

      Last week, ginulat ako ng balita sa facebook na patay na pala ang isang kaibigan kong guro. Matagal na kami hindi nagkikita at nag uusap pero ang huling usapan namin at kamustahan masaya naman, pareho na kaming may mga ibang buhay pagkatapos magtrabaho sa institusyon kung saan kami nagkakilala. Masaya kaming tinutupad ang mga bagay na gusto namin parehong gawin noon pa. may balak pa nga kaming magkita sa mga susunod na buwan kapag may pagkakataon para makapag bonding naman. pero ngayon, hindi na iyon mangyayari...dahil wala na siya.

     Akala ko talaga, joke lang yung mga nakasulat sa facebook, may isang kaibigan kasi nagpost ng luma naming litrato, eh dahil uso ang #throwbackthursday, akala ko isa lang yung ganun. pero hindi pala, kasi seryoso na talaga, at sunud-sunod na nga ang mga posts na nagsasabing iniwan niya na kami Grabeh lang nakakagulat lang, kasi ang bata niya pa, ang bilis ng mga pangyayari. Siguro may sakit na talaga siya nung huli kaming nag-usap, siguro may problema na pero hindi niya ipinahalata, hindi ako naging makulit magtanong, hindi ko ininsist na magkita at magkuwentuhan kami, kasi akala ko may susunod pang pagkakataon, kasi akala ko'y hindi pa iyon ang huli.  hanggang sa...huli na nga ang lahat.

     Noong sumunod na linggo, isang nakakagulat, nakakalungkot, at masamang balita na naman ang nangyari. Isa sa aking dating nakatrabahong estudyante and piniling wakasan ang kanyang buhay sa pamamagitan ng pagtalon sa building ng eskwelahan.  Noong una, wala akong ideya kung bakit ganun na lamang ang mga posts ng mga tao sa facebook wall niya, so naisip ko, anu na naman ito? Isang malaking joke na naman?!

Pero hindi, kasi totoo na nga....as in! At ayun sunud-sunod na naman ang mga posts sa wall niya na nagsasabi kung gaano kabait, kabuti, kamasayahin ang batang ito. At totoo nga naman, hindi ko man siya nakasama ng matagal, alam kong mabuti siyang bata. Masunurin, mabait, magalang.  Sayang lang at hindi na naman kami nagkaroon ng pagkakataon na maging "close" pa. Pero ramdam ko ang paggalang niya at pagpapahalaga sa akin bilang isa sa mga tinuturing niyang nakakatandang kapatid at guro.

      Hays, sayang. kagaya ng mga sinasabi sa kanya ng ibang kaibigan niya, sana nagkaroon pa ako ng mas mahabang oras, sana mas pinansin ko pa siya habang nila-like niya ang mga posts ko sa facebook, sana mas kinausap ko siya noong may pagkakataon. Pero huli na ulit ang lahat....wala na siya. Hindi ko man lamang nalaman na may problema na pala siya, may mabigat na dinadala kaya't pinili niyang wakasan ito, maging ang buhay niya sa paraang alam niya.  

    Hanggang sa mga oras na ito, masasabi kong apektadong apektado pa rin ako. Nakakalungkot, nakakagulat. Hindi ko maipaliwanag ang dapat kong maramdaman. Nakaka-guilty siguro?

     Ang sakit lang isipin na yung kakilala mo, katawanan mo, ka-chat mo lang nung isang linggo o nung isang araw, bigla na lang mawawala ng ganun ganun na lang....ng permanente, wala nang balikan, wala nang take two. At  iisipin mo at sasabihin sa sarili mo na sana hinabaan ko pa ang  oras na binigay ko sa kanya, sana naging mas close pa kami, sana napakinggan ko pa ang mga kwento at sinasabi niya, sana nasamahan ko pa siya ng mas matagal... sana naging sensitive ako sa nararamdaman niya, sana naramdaman ko na gusto niyang mag-share ng problema o ng kwento. Sana....

     Oo ganun talaga ang buhay. Maigsi. Lahat may dahilan. pero may kung sa konting oras na ilalaan, may magagawa tayo. kung sa kahit na gaano kaliit na paraan ay makakatulong tayo para isalba ang buhay ng isang tao lalo na yung mga higit na nangangailangan ng kausap at karamay, siguraduhin nating gagawin natin ito.

     Kaya nga.... sa susunod na mangungumusta ka, siguraduhin mong may oras ka para sa sagot niya, para sa kwento niya, malay natin baka yun lang talaga ang hinihintay nila. ang may mangamusta, ang maramdaman nila na hindi sila nag-iisa kahit na gaano pa kabigat ang problema, kahit pa gaano kahirap ang mga suliranin, baka kailangan lang nilang makumpirama nalahat may solusyon, baka kailangan lang nila ng karamay, kausap, kailangan lang ng may makikinig kahit hindi ka magpayo, baka kailangan lang mapaglalabasan ng sama ng loob.... baka kailangan ka lang nila habang hindi pa huli ang lahat.

The J Stories: Thank You For The Broken Heart

I never realized that one day I will be saying this to you, Jay.  Thank you for the broken heart.  I never want to sound sarcastic for there are no more bitterness in my heart now.  I have forgiven you and I am letting you know.  But yes, I want to thank you for breaking my heart so bad, crushing it to the ground, tearing it into pieces, for I have something to pick-up, to heal, to fix.  What we had was something special.  It could never be replaced.  I tried to, for so many times, but each time I tried to, I only get hurt in the process for it was just something that cannot be changed, not anymore, not ever.  It has left a permanent scar in my heart, in my being, in all that I am today.

I must say that everything I know about being in love, getting hurt, and moving on came from you.  If it wasn’t for you, I don’t know if I have ever experienced the joy of being loved and giving it back.  But there are just stories that have no happy ending, and ours was one of those stories.  There are lives that are not meant to be spent together -- that was our life.  Maybe, what we had was an experience, pure bliss, and yes I keep saying this, something very special.

I have moved on, slower than you actually did, but I did move on, and I am proud to say that I was able to.  The times that I wanted to end my life just because you left me are moments that made me stronger.  I’d be happy to tell you that I can now smile while thinking about the things we did before and everything that we had.  I can share stories of the places we went to without hating you or cursing you now.  I’ve finally moved on, and although it was damn six years, I still did.  I am happy now. So, thank you for the broken heart.