Annulments and 9262

When is enough really enough?

posted from Bloggeroid

Mga Katanungan

Oh umpisa pa lang magdi-disclaimer na ako ha? Hindi ko original na gawa ang mga katanungang ito, pero ang mga sagot akin. 

Natuwa lang ako sa mga tanong eh madalas kasi hindi tayo "responsive" sa mga tanong sa atin kasi nagsasalita pa lang yung kausap natin, nagtatanong pa lang, nagpoproseso na ang utak natin ng sagot, 'yan tuloy mali tayo ng nasasabi.  Kung ganito kaya ang mga tanong sa iyo?

1. KUNYARI NAG-ILOVEYOU KA NA SA CRUSH MO TAPOS BIGLANG MAY LUMITAW NA DRAGON SA HARAP MO, ANO FAVORITE MONG PAGKAIN?
? Nakow..marami 
 
2. PAG LUMINDOL NG MALAKAS AT KATABI MO CRUSH MO, ANONG GUSTO MONG SABIHIN SA MGA MAY AYAW KAY PACQUIAO?
? Pareho pala tayo

3. KUNYARI MANANALO KA NG 1 MILLION, ANONG GUSTO MONG KULAY NG RAINBOW?
? Violet...kelangan pa bang i-memorize yan. 

4. BINIGYAN KA NG KAPANGYARIHAN NG DIWATA, ANONG NAME NG FIRST CRUSH MO?
? Jessie 

5. IPAPAMANA SAYO ANG MGA ARI-ARIAN NIYO NG TATAY MO. KUNG PAPIPILIIN KA, PUNK O EMO?
? Emo ata :) 

6. KUNYARE PAPATAY KA NG TAO, SAAN KA GALING KAGABI
? Sa Southmall

7. KUNYARI NASA GUBAT KA NA PUNONG PUNO NG MGA MAPANGANIB NA HAYOP, PAPAYAG KA BA NA MAPUNTA SI ANGEL LOCSIN KAY KUYA RODERICK?
? Eh ano naman 

8. SA HIRAP NG BUHAY NGAYON, ANONG FAVORITE MO’NG BAND?
? Eraserheads at Parokya ni Edgar pa rin 

9. KUNYARI NAKASALUBONG MO EX-LOVE MO NA MAY KASAMANG BAGONG BOYFRIEND/GIRLFRIEND, ANONG GAGAWIN MO PARA MAKATULONG SA MGA NASALANTA NG BAGYO?
? Magdodonate ng old clothes :)

10. NABUNTIS MO GIRLFRIEND NG BESTFRIEND MO TAPOS TINANONG KA NYA, KFC O MCDO?
? McDo kasi may McCafe :)

11. KUNYARI MAGUGUNAW NA ANG MUNDO BUKAS, TAPOS NALAMAN MONG GUSTO KA RIN NG GUSTO MO, KANINONG DENTISTA KA MAGPAPAAYOS NG IPIN?
?kay Dra. Joy 

12. OO AT HINDI LANG, ANONG PAKIRAMDAM MO NGAYON?
? Hindi

13. SA GULO NG GOBYERNO NATIN NGAYON, SA TINGIN MO MAY PAG-ASA PA BANG MABAGO ANG SIZE NG PASAS?
? Wala na.

14. NASTRANDED KA SA ELEVATOR, WALA KANG MAHINGAN NG TULONG, ANONG GAGAWIN MO PARA MAKAALIS NG BAHAY BUKAS?
? Eh di lalabas :)

15. NAALALA MO BIGLA UNG EX MO, TINGIN MO NAALALA KA RIN NG TEACHER MO NUNG GRADE 1? ? Malamang hindi na, patay na kasi siya e :(

16. HINDI NA KAYO NAGPAPANSINAN NG DATING MAHAL MO, TINGIN MO ALAM NYA ANG PAKIRAMDAM MO KAPAG MAY SUN BURN?
? Siguro. 

17. DINAMPOT KA NG PULIS SA KASALANANG HINDI MO GINAWA, ANONG GAGAWIN MO PARA I-ADD KA NIYA SA FB?
? Magpapa-cute lalo na kung pogi yung pulis

18. NAGKASABAY OUTING NG BARKADA AT PAMILYA MO, ANO UUNAHIN MO ISUOT T-SHIRT O PANTALON?
? Pantalon

19. NASIRA MO TIWALA NG KAIBIGAN MO, PAANO MO MAIBABALIK ANG DATING SIGLA NG KALIKASAN?
? Magiging disiplinado ako

20. PAG ANG BAKA SINABAWAN MO AT CHICKEN CUBES NILAGAY MO, ANO ANG MANGINGIBABAW, KASAMAAN O KABUTIHAN?
? Kabutihan! 

Sa totoo lang wala talagang kuwenta ang post na ito, eh bakit ba? Account ko 'to :)) Sagutin mo rin, trip trip lang yan :) 

Malilimot din kita, promise!

Gusto kong puntahan ang lugar kung saan kita huling nakita at nakasama.  Para akong baliw noh? Hanggang ngayon iniisip ko pa rin ang nakaraan natin.  Oo aaminin ko, nalulunod pa rin ako sa mga magagandang alaala nating dalawa. Mahigit tatlong taon din yun, o baka mag-aapat pa nga. Naaalala ko pa ang mukha mo, oo bawat anggulo, bawat sulok, bawat nunal na meron ka sa mukha mo, kabisado ko pa.  Kahit nga mga yakap mo minsan naiisip ko pa rin at nadarama, pati ang reyalidad na maaring may iba ka nang niyayakap sa ngayon.

Pero paano ba naman kita makakalimutan? Ikaw ang nagturo sa akin kung paano languyin ang kalaliman ng dagat, ikaw ang nagturo sa akin na mangarap kaya nga tayong dalawa ang siyang nagtayo ng tore na paglalagakan natin ng mga magagandang alaala.

Paano ko ba uumpisahang alisin ang lahat ng ituro mong ito sa akin?  Ngayon ay kailangan ko lahat isa-isang kalimutan, at isipin na wala akong natutunan na kahit ano.  Ganun lang ba talaga kadali yun? Mahirap magbura ng alaala ha?! Ano 'to? Kelangan ko ba magkaroon ng amnesia para lang mabura ang parte ng utak ko kung saan nandoon ang alaala mo?  Mahirap...mahirap talaga pero kailangan kong turuan ang sarili ko na wag ka nang mahalin. Kailangan kong magkunwaring hindi kita nakilala o nakasama, yung kunyari hindi ka nag exist?  Kailangan kong kalimutan na minsan minahal kita kasi ito lang ang tanging paraan para makalimutan kita ng tuluyan, pati yung sakit na patuloy kong nararamdaman sa tuwing maiisip kita.

Oo, determinado naman akong kalimutan ka.  Alam ko naman na kailangan ako mismo ang tumulong sa sarili ko na palayasin sa puso ko ang isang kagaya mo.  Kailangang bakantehin ang puwang sa puso ko para hayaang makapasok ang iba na maaring mas magpapaligaya nito. Hindi naman ako magmamadali kasi baka bumara siya, pero basta alam ko lang kailangan handa ito sa pagdating niya.

Kailangan ko nang bumitiw kasi hindi ko na kayang isalba at sagipin kita dahil ako man ay nalulunod na sa karagatan ng alaala mo. Kailangan ko na rin namang balikan ang sarili ko.... sa lugar na kung saan hindi na kita makikita, hindi na kita maalala pa.  Hindi ko alam kung kailan at saan, pero alam kong mangyayari din 'yon. Malilimutan din kita, maghintay ka lang, baka isang araw, isang linggo, isang buwan, isa, dalawa, tatlong taon - malilimot din kita.

Promise 'yan.

If I Was The One

The first time I saw her, I knew that there was something interesting about her.  I still didn't know what was that but it felt like I needed to know.  I wasted no time in getting to know her.  I have been hearing her name because she was working in the same department where my team belonged.  I was a member of a varsity club and we would usually request for logistical needs to the office, of course, through her.

As days passed by, I found myself regularly visiting her, often sitting in front of her desk, pretending to ask questions about my team, and a few other things.  Of course, during those conversations, I would normally incorporate my personal questions.  She willingly answered every question I asked, often asking me why I want to know, but still answering them in the end.  That's when I knew, we could be friends.

There are times when I was running out of questions (because I already got what i needed in my team's concern), and yet, I would still go to her office just to see her.  The conversation went from the shallow stories to the deeper ones.  I found myself opening up my stories to her as well. I jokingly told her what if we fall in love? She was bubbly, always happy, and always accommodating  but one thing that she told me was not to fall in love with her.  I boastfully said, I will never.

But I felt that that was the biggest lie I told her.  Could this be that I am falling for her?  I didn't want to entertain that fact because of our situation, me, being directly under her and she, as our supervisor.  But each day, my feelings for her gets stronger that I could no longer contain it.  I wanted to tell her early on, but something was keeping me from doing so.  I still did not tell her that.  

Then, I fell in love with her even more when I found out that her boyfriend was hurting her.  It felt like I needed to be there for her. I wanted to protect her and I wanted to show her I care.  I knew that she was in pain, in deep pain and her relationship with him was in the brink of breaking down, yet I did not see her falter.  She remained faithful to him, I can see that in her eyes.  Despite that, she never failed to smile at me in the days that I visited her. She never failed to listen to me no matter how busy her work is.  

One day, I finally got the courage to ask for her number which she willingly give.  Maybe she thought that it would just be for official business, but my purpose was different.  I wanted to know her better and we found ourselves sending messages to each other, on a daily basis.  At that point, I thought that there was something. It felt like there was hope that somehow she could give me her attention, and love probably. But that was too damn to think about. She in involved, she is in a relationship, and I could not ruin that.  However, something's telling me not to leave her. I wanted to be there when she cries, when she needs someone to talk to and when she eventually say goodbye to that stupid  (sorry for the word) boyfriend who do not deserve someone as special as her.

But for now, all I can do is ask myself, what if it is me who was loving her?

Ekay

Dear Ekay, 

         Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ko uumpisahan sabihin ang lahat ng ito sa iyo. Hindi ako magaling magpaliwanag, at hindi rin ako magaling magsulat, pero ang isa pang hindi ako magaling, eh yung makita kang nasasaktan. Pasensiya ka na kung sumulat na lang ako sa iyo. Gusto ko man sabihin lahat ng personal sa iyo ito, gusto ko man makita ka, alam kong ayaw mo na akong makita.   

        Alam ko nasaktan kita ng sobra. Hindi ko alam kung anu pang salita ang maari kong sabihin para lang ipaalam sa iyo na alam kong nagkamali ako. Hinihingi ko na sana mapatawad mo ako. 

       Hindi natin ginusto ang mga nangyari, nagkamali ako pero alam kong kasalanan ko. Akala ko kasi ‘yun lang ang isang tamang bagay na pwede kong gawin e. Ginusto ko lang magpakatotoo sa sarili ko at sa iyo kahit pa nga nakasakit ako sa proseso. Sinubukan ko, alam ng Diyos kung paano ko sinubukang ayusin ang lahat sa ating dalawa, sinubukan kong ibalik lahat, at pantayan ang lahat ng kaya mong ibigay at patuloy na ibinibigay, pero bigo ako at patuloy na mabibigo dahil napakabuti mo. Hanggang doon na lang talaga yung kaya ko eh, mahina ako, marupok, at hindi ko kayang tularan lahat ng ginagawa mong kabutihan, kahit pa gaano ko sikapin ‘yun. Ayokong maging isang tao na hindi naman talagang ako. 

      Minahal kita, alam mo ‘yan, at alam ko rin kung gaano mo ako pinahalagahan at inalagaan sa panahong tayo ay magkasama. Hindi naman tayo aabot sa ganito kung hindi natin pareho naramdaman na parte tayo ng isa’t-isa, pero siguro hindi lang talaga sapat yun para manatili pa tayong magkasama. Sa bandang huli, masasaktan lang natin ang isa’t-isa dahil magkaiba tayo at alam natin na maraming bagay ang hindi natin kayang harapin ng magkasama. Huwag na nating hintayin pa ‘yun dahil ayokong masaktan kita ng paulit-ulit, ayoko ring baguhin ka. 

          Sana maintindihan mo ako.

          Sorry Ekay!

Papampam

bakit ba hindi ako nagsasawa
sa aking pangangamusta?
gayong paulit-ulit mo naman
akong tinatabla?

tanggap ko naman ang lahat
at ngayon, ako ma'y malaya na
pero bakit di mapigil ang sarili
at inaalala ka palagi?

sana natuturuan ang alaala
na huwag kang alalahanin
sana natuturuan ang isip
na huwag kang isipin.

pero ano ang magagawa?
heto ako't naghihimutok,
alam namang walang mapapala
pero heto't nakatunganga...

nag-iisip ng paraan
kung paano kitang kakausapin
nag-iisip ng daan
kung sa'n ka hahagilapin.

hindi ako natatahimik.
pero mabuti na rin siguro'ng ganito
ang tanong ko lang ay bakit?
ngayon ako'y tuliro.

Ikaw ba’y nagpapapansin

O sa akin ay nagpapasaring

Kung ganun nga ay bakit

Hindi pa ba sapat ang sakit?

 

Ikaw ba’y nang-iinsulto

Inaaasar mo ba talaga ako

Kung ganun ay bakit

Ang paraan mo ay napakapangit

 

Ikaw ba’y nagpaparamdam

di kaya’y  patuloy na umaasam

Ng aking pansin sa ngayon

Nagkakamali ka kung gayon

 

Ikaw ba  ngayon ay nagdurusa

Wala ka na ba talagang pag-asa

Sa larong iyong sinimulan,

Sayang ikaw ang umuwing luhaan.

________________________________

After receiving blank messages for consecutive days, i thought that someone was trying to catch my attention, but I refused to entertain that fact until after an ex-boyfriend's blank messages popped up in my messenger box.  A few days more and I saw him online again. Even if I noticed it, i didn't let him know. Hence, these poems. "papampam" = papansin!!!

The first poem is not mine. It's by a friend who said that maybe that person was trying to say those things to me.

Letting Go

Paano nga ba lumayo mula sa taong minamahal mo at ipagpatuloy na lamang ang buhay bilang magkaibigan?  Pwede bang baguhin ang landas na minsang tinahak ninyo ng magkasama? Pwede nga bang baguhin at simulang muli? Paano ang mga alala na meron kayo? Paano ang mga pangarap na nabuo habang kayo ay magkasama?

Ilan lang yan sa mga tanong ko noon habang pinagdadaanan ko ang sa palagay ko’y madilim na yugto ng buhay-pag-ibig ko.  Siguro iisipin ng iba, napakadaling sagutin niyan. Eh di mag “let-go”. Ang tanong, paano nga ba umpisahan mag-let-go? Madali ba talagang gawin yun? 

Ang hirap na palayain siya pero alam ko sa sarili ko na kailangan. Pero kahit pa nga alam ko, hirap akong subukan, hirap akong simulan.  Matagal na panahon na kami ay nagmahalan, may mangilan-ngilan na ring beses sa mga panahon na ‘yun na lumisan siya at para bang susuko na, pero sinasabi ng puso ko na huwag akong bumitiw, eh ang puso kong masunurin, ayun! Kaya nga hindi bumibitaw ang puso hanggang kaya pa, hanggang sa tingin ko may pag-asa pa, kahit pa nga ang sakit-sakit na, kahit pa sinsasabi ng isip ko na kailangan ko nang gawin ito para sa akin --- para sa amin. 

Marami na kaming pinagdaanan at pinagsamahan.  Sabay  na tumawa, natuwa sa mga munting achievements  ng isat-isa, lumuha sa problema, nangarap para sa aming sarili, at para sa aming dalawa. Pero lahat ng iyon, wala na at hindi ko na nga maibabalik pa. Nakalipas na nga ang lahat.  Kailangan naming maghiwalay, lumayo sa isa’t-isa, at hayaan ang mga sarili naming gamutin ang sugat na dulot ng mga pangyayari sa buhay namin.  Sa puntong yun, kinailangang tulungan ang sarili naming lumimot, bumangon sa pagkagupo, at maging malakas na muli para lumaban sa hamon ng buhay.  At kailangan gawin naming ito ng mag-isa, yung hindi umaasa sa isa’t-isa.  Noon ko sinabi na hindi ko magagawa iyon kung hindi ako magiging matatag, at hindi ako magiging matatag kung patuloy akong aasa na nandiyan sa para sa akin para isalba ako sa lahat ng panahong madadapa ako.  Kailangan ko ring matutong tumayo sa sarili kong paa habang hininitay ko ang panahon na ganun din siya – yung panahon na kaya niya na akong panindigan at ipaglaban. 

Alam ko na isang araw magiging masaya rin ako, magiging masaya din siya --- gawin man namin ito ng mag-isa, magkasama, o baka nga sa piling ng iba.  Makakatagpo rin siya ang kapareha niya, karamay, at yung isang tao na magpapaligaya sa kanya ng tunay, yung magbibigay sa kanya ng pagmamahal na talagang kailangan niya at nararapat para kanya.  Aaminin ko, noon nangangarap  pa rin ako na sana isang araw, ako yun.  Kahit sandali, kahit konti lang, kahit pansamantala….pero sa isipan ko na lamang yun.  Ang dalangin ko na lang ay sana maging maayos ang buhay niya, sana mahanap niya ang inilaan ng Diyos para sa kanya. Sana matagpuan rin siya ng taong iyon.  

...at bukas makalawa, maiisip niya rin na ito ang mas tama, ito ang mas makakabuti, ito ang mas nararapat - ang magpalaya!